Overslaan naar content

Barbara Drieghe over haar passie

“Ik heb de meest fantastische job ooit”

‘Nazorg, OPS support, events en coördinator van ONTroerd Magazine’, zo luidt de job van Barbara Drieghe bij Sereni in Antwerpen-Zuid. Maar achter die korte omschrijving zit zoveel meer. “Het is ieders fundamentele verantwoordelijkheid om erachter te komen wat zijn missie is in dit leven, eens je je missie gevonden hebt, lijkt het alsof de dingen gewoon voor jou gebeuren en klikt alles in mekaar” zegt Barbara. En of ze dat zelf heeft waargemaakt. Een kennismaking.

De krant De Standaard zocht Barbara Drieghe al in 2009 op. Het stuk legde de focus op nieuwe rituelen bij rouwverwerking. Lag hier misschien de kiem van haar latere loopbaan bij Sereni? “Ik heb al lang een lijntje met de dood lopen. Ik weet nog altijd niet wat dat juist is. In 1994 is één van mijn beste vriendinnen verongelukt. Ze werkte als stewardess en reed ‘s avonds na een vlucht naar huis. Op een donkere autosnelweg reed ze in op een spookrijder die zijn auto in het midden van het rijvak had stilgezet. Ze lag opgebaard in de koele catacomben van het UZ in Gent. Van haar familie mocht ik haar toen dagen na mekaar samen met hen gaan begroeten, daarvoor ben ik die mensen nog altijd dankbaar. Het leek alsof ze sliep, zo mooi lag ze daar. Bij elk bezoek vond ik dat steeds minder eng. Natuurlijk was het een afschuwelijke gebeurtenis, ik heb erg veel gehuild. Maar daar is die link met mij en de dood vermoed ik begonnen. Zoveel jaar later overleed een familielid van mijn toenmalige partner. Ik wou heel graag die uitvaart voorgaan. Ik had dat nog nooit gedaan. Zou ik dat wel kunnen? Ik kreeg carte blanche. Maar ik wou geen tekst voorlezen die ik in de handen kreeg geduwd. Ik wou met rouwenden tijd nemen, praten, luisteren en begon daarna zelf te schrijven. Ik vertelde over de rode draad doorheen het leven van die overleden man. Dik rood garen had ik symbolisch rond de kist gewikkeld, die draad liep dan door het gangpad naar buiten. Net voor de plechtigheid begon stond ik nog even alleen in die aula samen met de kist, het was bijna een sacraal moment. Toen voelde ik in gans mijn lijf dat ik daar gewoon moest zijn. Ik begreep toen wat het betekende om een roeping te ervaren. Voorheen dacht ik altijd dat een roeping iets was voor religieuzen. Niet dus. Kort daarna nam ik contact op met, toen nog, uitvaartondernemer Bruno Quirijnen uit Brasschaat, met de boodschap dat we misschien iets voor elkaar konden betekenen. Hij gaf mij een kans. Ik begon uitvaartplechtigheden voor te gaan als uitvaartmoderator voor het toonaangevende uitvaartzorg Quirijnen. Ik blijf hem daar voor eeuwig dankbaar voor. Ik had geen ervaring, maar wist dat ik dat goed zou doen. Het klinkt misschien pretentieus, maar het is niet zo. Het is iets dat ik gewoon wist."

In Absence, een tentoonstelling over de relatie tussen rouw en objecten. Meer info

Wellicht zat je voor die roeping in een totaal andere sector. Of toch niet?

“Dat was ook management, ik werkte voor Eurostar. Ik had in die job wel wat vrijheid, zolang ik mijn uren maar klopte. Zo kon ik voor een plechtigheid vaak richting Brasschaat pendelen, dat deed ik dan als zelfstandige in bijberoep. Daarnaast was er nog de zorg voor mijn dochter. ‘s Avonds eens mijn dochtertje in bed lag begon ik dan meestal voor een plechtigheid te schrijven. In een stil huis zat ik daar dan, laptop op schoot samen met het verhaal van die familie. Ik wou enkel van job wisselen voor een job in de uitvaartsector. Ik wist ook dat het zou gebeuren, het was gewoon een kwestie van geduld oefenen. Toen Sereni opstartte in 2016 mocht ik meteen de nazorg op mij nemen, in augustus 2019 had ik het voorrecht full time aan boord te komen en begon het boeiende verhaal van Sereni, opnieuw dankzij Bruno Quirijnen die in mij geloofde samen met onze CEO, Bram Coussement."

Een uitvaart modereren, doe je dat nog altijd?

"Af en toe, al rest mij daarvoor nog weinig tijd. Maar ik doe het nog steeds heel graag en met hart en ziel. Je krijgt er zoveel voor terug. Ik zie dit niet als werk. Ik vind het een eer én een voorrecht als mensen jou toelaten in hun leven. Je zit direct bij de essentie. Wie was die persoon? Hoe gaan we daar op een mooie manier afscheid van nemen, een manier passend bij het geleefde leven? Ik vergelijk me op zo’n momenten graag met een kameleon. Je weet nooit in welk gezin en verliessituatie je gaat terechtkomen. Het is al je voelsprieten uitzetten en goed voelen en vooral luisteren naar de ondertoon. Ondertussen hebben we reeds een team van maar liefst 26 uitvaartmoderatoren vergaard én een bijhorende website. Toen Sereni begon, ben ik gestart met de nazorg. Je belt de families op en vraagt hoe het met hen intussen gaat, of we nog iets voor ze kunnen doen. Voor mij is dat geen kwaliteitsonderzoek, het gaat om mensen die gehoord willen en moeten worden. Die gesprekken moeten oprecht en authentiek zijn. Je moet menen wat je zegt, élk woord. Je komt op dat moment ook weer koud en onverwacht binnen in hun leven. Misschien willen ze niet terug in dat verdriet getrokken worden. Hoe kan je dat dan zo best mogelijk doen? Hoe zorg je toch voor een goed gevoel achteraf? Intussen zijn er reeds 4 nazorgconsulenten. Het is een heel fijn team van mooie mensen en alles loopt heel goed. Sereni is op vlak van nazorg ook de norm aan het worden. Daar ben ik heel blij mee. We laten onze families niet los na de uitvaart – op afstand blijven we hen nabij."

Voor jou is dit duidelijk geen business, het gaat om zorg en troost.

"Technische dingen, daar hou ik niet zo van. Alles waar ik m’n hart en ziel kan inleggen doe ik dan weer heel graag en daar kan ik gewoon oeverloos in zijn, geen moeite is me te veel. De dood en het levenseinde op een laagdrempelige manier tot bij de mensen brengen – het is iets waar ik dagelijks mee bezig ben. Thema-avonden organiseren rond zelfdoding, euthanasie, het verlies van een kind, … allemaal om het taboe dat nog steeds rust op deze thema’s beetje bij beetje verkleinen door mensen op een correcte manier te informeren, daar staan wij voor! Ik ben ervan overtuigd als je dat op een authentieke manier doet je mensen bereikt, beroert en kan inspireren en wie weet zelfs een stukje heling kan brengen en hoe mooi is dat? De uitvaartsector lijkt misschien grijs en triest maar ik kan je bevestigen dat het allesbehalve dàt is – ik heb de meest fantatische job ooit, heb al zoveel mooie en interessante mensen ontmoet en ik leef mijn missie en daar ben ik énorm dankbaar voor, doorheen de jaren tekende het pad zichzelf, ik moest er enkel voor open staan en het volgen en nogmaals, hoe mooi is dat, ik wens het iedereen toe!! Sereni is een mooi bedrijf en ik ben trots er deel van uit te mogen maken. Ik heb zeer fijne collega’s en we hebben een fantastische kapitein op ons mooie schip in de vorm van onze CEO, Bram Coussement. Succesvol leiderschap is een combinatie van zakelijkheid en menselijkheid, het vraagt om impact zowel binnen als buiten de organisatie. Het vraagt ook om het nemen van verantwoordelijkheid voor meer dan het eigen belang of organisatiebelang. Zo iemand is Bram en hij neemt ons mee op dat pad en ook daar ben ik dankbaar om, zijn we allemaal dankbaar om!"

En heb je dan ook een toekomstbeeld?

"Sereni bestaat in april reeds 7 jaar. Je zou kunnen zeggen: het is ‘maar’ 7 jaar, we zijn geen start-up meer maar ondertussen een scale-up. En wàt een 7 jaren zijn het al geweest! We blijven groeien en doen dat op een goede manier en daar ben ik trots op. Ik ben maar een radertje in het geheel, maar samen gaan we élke dag opnieuw - full-on - voor vernieuwing, kwaliteit en gepassioneerd werken. Wij zien ons als het verlengde van de goede zorgen van de zorgverstrekkers. De laatste zorgen voor de overledene én de afscheidnemende familie, maken integraal deel uit van de gehele zorgketting. Mensen die iemand hebben verloren, zijn voor ons uniek dus verdienen ze àlle zorg en aandacht en dat zal nooit anders zijn."

 

ONTroerd Magazine NR6

Deze editie gaat in dialoog met beeldende kunst, objecten, rouwtradities en verbeelding. Hoe herschik je een leven na verlies en hoe verweef je de vele herinneringen als een koesterende lentezon op je schouders die je met je meedraagt. Vormen zoeken voor rouw en verlies is er geen lineair verloop, maar eerder een heen en weer dwalen: van het heden naar het verleden, van concreet naar abstract, van praktisch naar bespiegelend, van confronterend naar troostend.