Skip to content

Barbara Drieghe over haar passie

“Ik heb de meest fantastische job ooit”

OPS support en kwaliteit’, zo luidt de job van Barbara Drieghe bij Sereni in Antwerpen-Zuid. Maar achter die korte omschrijving zit zoveel meer. “Het is ieders fundamentele verantwoordelijkheid om erachter te komen wat zijn missie is in dit leven. Eens je die missie gevonden hebt, lijkt het alsof de dingen gewoon voor jou gebeuren en klikt alles in elkaar” zegt Barbara. En of ze dat zelf heeft waargemaakt. Een kennismaking.

De krant De Standaard zocht Barbara Drieghe al in 2009 op. Het stuk legde de focus op nieuwe rituelen bij rouwverwerking. Lag hier misschien de kiem van haar latere loopbaan bij Sereni?

“Ik heb al lang een lijntje met de dood lopen. Ik weet nog altijd niet wat dat juist is. In 1994 is één van mijn beste vriendinnen verongelukt. Ze werkte als stewardess en reed ‘s avonds na een vlucht naar huis. Op een donkere autosnelweg reed ze in op een spookrijder die zijn auto in het midden van het rijvak had stilgezet.

Ze lag opgebaard in de koele catacomben van het UZ in Gent. Van haar familie mocht ik haar toen dagenlang samen met hen gaan groeten, daarvoor ben ik die mensen nog altijd dankbaar. Het leek alsof ze sliep, zo mooi lag ze daar. Bij elk bezoek vond ik dat steeds minder eng. Natuurlijk was het een afschuwelijke gebeurtenis, ik heb erg veel gehuild. Maar daar is die link met mij en de dood begonnen, vermoed ik. Zoveel jaar later overleed een familielid van mijn toenmalige partner. Ik wou heel graag die uitvaart modereren. Ik had dat nog nooit gedaan. Zou ik dat wel kunnen? Ik kreeg carte blanche. Maar ik wou geen tekst voorlezen die ik in de handen kreeg geduwd. Ik wou met rouwenden tijd nemen, praten, luisteren en begon daarna zelf te schrijven.

Ik vertelde over de rode draad doorheen het leven van die overleden man. Dik rood garen had ik symbolisch rond de kist gewikkeld, die draad liep dan door het gangpad naar buiten. Net voor de plechtigheid begon, stond ik alleen in die aula. Toen voelde ik in heel mijn lijf dat ik daar gewoon moest zijn. Ik begreep toen wat het betekende om een roeping te ervaren. Ik dacht altijd dat het een roeping iets was voor religieuzen. Niet dus. Kort daarna nam ik contact op met uitvaartondernemer Bruno Quirijnen uit Brasschaat, met de boodschap dat we misschien iets voor elkaar konden betekenen. Hij gaf mij een kans. Ik begon uitvaartplechtigheden voor hem te modereren. Ik blijf hem daar eeuwig dankbaar voor. Ik had geen ervaring, maar wist dat ik dat goed zou doen. Het klinkt misschien pretentieus, maar het is niet zo. Het is iets dat ik gewoon wist.”

Wellicht zat je voor die roeping in een totaal andere sector. Of toch niet?

“Dat was ook management, ik werkte voor Eurostar. Ik had in die job wel wat vrijheid, zolang ik mijn werk maar rond kreeg. Het was toen veel ballen tegelijk in de lucht houden. Zo kon ik voor een uitvaartplechtigheid vaak richting Brasschaat pendelen, dat deed ik dan als zelfstandige in bijberoep. Daarnaast was er nog de zorg voor mijn dochter. ’s Avonds, eens mijn dochtertje in bed lag, begon ik dan meestal voor een plechtigheid te schrijven. In een stil huis zat ik daar dan, laptop op schoot, samen met het verhaal van die familie. Ik wou enkel van job wisselen voor een job in de uitvaartsector. Ik wist ook dat het zou gebeuren, het was gewoon een kwestie van geduld oefenen. Toen Sereni opstartte, mocht ik meteen de nazorg op mij nemen, in augustus 2019 had ik het voorrecht fulltime aan boord te komen en begon het boeiende verhaal van Sereni.

  Een uitvaart modereren, doe je dat nog altijd?

Af en toe, al rest mij daarvoor nog weinig tijd. Maar ik doe het nog steeds heel graag en met hart en ziel. Je krijgt er zoveel voor terug. Ik zie dit niet als werk. Ik vind het een eer als mensen jou toelaten in hun leven. Je zit direct bij de essentie. Wie was die persoon? Hoe gaan we daar op een mooie manier afscheid van nemen?

Ik vergelijk me graag met een kameleon. Je weet nooit in welk gezin je gaat terechtkomen. Het is al je voelsprieten uitzetten, goed voelen en vooral luisteren naar de ondertoon. Ondertussen hebben we al een team van maar liefst 18 uitvaartmoderatoren vergaard én een bijhorende website waarop mensen terecht kunnen die op zoek zijn naar een uitvaartmoderator die hen kan bijstaan met hart en ziel.

Toen Sereni begon, ben ik gestart met de nazorg. Je belt de families op en vraagt hoe het met hen intussen gaat, of we nog iets voor ze kunnen doen. Nazorg is zò belangrijk, het gaat om mensen die gehoord willen en moeten worden. Die gesprekken moeten oprecht en authentiek zijn. Je moet menen wat je zegt, élk woord. Je komt op dat moment ook weer koud en onverwacht binnen in hun leven. Misschien willen ze niet terug in dat verdriet getrokken worden. Hoe kan je dat dan zo best mogelijk doen? Hoe zorg je toch voor een goed gevoel achteraf? Intussen zijn er reeds vijf nazorgconsulenten. Het is een heel fijn team van mooie mensen en alles loopt heel goed. Sereni is ook op vlak van nazorg de norm aan het worden. Daar ben ik heel blij mee.

 

Voor jou is dit duidelijk geen business, het gaat om zorg en troost.

Technische dingen, daar ben ik niet zo goed in. Alles waar ik m’n hart en ziel kan inleggen, doe ik heel graag. Daar kan ik gewoon oeverloos in zijn, geen moeite is me te veel. De dood en het levenseinde op een laagdrempelige manier tot bij de mensen brengen, het is iets waar ik dagelijks mee bezig ben. Thema-avonden organiseren rond zelfdoding, euthanasie, het verlies van een kind, … Allemaal om het taboe dat nog steeds rust op deze thema’s beetje bij beetje te verkleinen door mensen op een correcte manier te informeren, daar staan wij voor. Ik ben ervan overtuigd. Als je dat op een authentieke manier doet, kan je mensen bereiken, beroeren en inspireren. En wie weet zelfs een stukje heling brengen, hoe mooi is dat? De uitvaartsector lijkt misschien grijs en triest, maar ik kan je bevestigen dat het allesbehalve dàt is.  Ik heb de meest fantastiche job ooit, heb al zoveel mooie en interessante mensen ontmoet. Ik leef mijn missie en daar ben ik énorm dankbaar voor. Doorheen de jaren tekende het pad zichzelf, ik moest er enkel voor openstaan en het volgen. Nogmaals, hoe mooi is dat!

 

En heb je dan ook een toekomstbeeld?

Sereni bestaat nu zes jaar. Je zou kunnen zeggen: het is maar zes jaar, maar wàt voor jaren zijn dat al geweest, we hebben al zoveel verwezenlijkt! We blijven groeien en daar ben ik trots op. Ik ben maar een radertje in het geheel, maar samen gaan we élke dag opnieuw voor kwaliteit en gepassioneerd werken. 

Mensen die iemand hebben verloren, zijn voor ons uniek dus verdienen ze àlle zorg en aandacht, voor – tijdens en na de uitvaart. En dat zal nooit anders zijn.

 

Sereni